دیدگاه و تجربیات دانشجویان پرستاری از رازداری: رویکرد کیفی

جوهره عملکرد بالینی پرستاری تأمین آسودگی و سلامتی بیماران است که از طریق توجه به نیازهای جسمی، روحی و معنوی آن ها فراهم می شود. پرستاری و ارائه مراقبت در ارتباط با انسان هاست و رعایت اخلاق مراقبت به معنی احترام به شان انسان است و اصولا مراقبت از انسان ها عملی اخلاقی است. در این پژوهش کیفی در سال 1389 تجربه 20 دانشجو پرستاری درباره «رازداری» بررسی شدند. نمونه گیری مبتنی بر هدف و با حداکثر تنوع بود. از مصاحبه های نیمه ساختار یافته تا رسیدن به اشباع داده ها استفاده گردید. از آنان خواسته شد تجربیات خود را درباره رازداری در محیط بالینی (بیمار، همتایان و پرسنل) مطرح نمایند. مصاحبه ها ضبط، دست نویس، کدگذاری و طبقه بندی و مطابق رویکرد تحلیل محتوا آنالیز شدند. مضمون برگرفته شده از این بخش «کانال ارتباطی مؤثر» است که با مفاهیم فرعی «رساندن خبر به پرسنل کلیدی»، «ارجاع دادن به متخصص و مشاور»، «طبیعی جلوه دادن مسأله» تبیین می شود. در خصوص رازداری در ارتباط با همکلاسی و پرسنل مفهوم ظهور یافته «پوشاندن خطا» بود. دانشجویان در مواجهه با «خطاهای» همکلاسی و پرسنل آن را به عنوان یک راز می دانستند لذا آن ها را پوشیده نگه می داشتند. دانشجویان در این پژوهش به نقش پرستار به عنوان رازدار بیمار در بالین پی برده بودند، اما در رابطه با همکلاسی ها و پرسنل خطاهای بالینی را «راز» پنداشته و به دلایلی از قبیل سلب اعتماد همکلاسی و پرسنل و احتمال خطای خود در آینده از افشای آن اجتناب می کردند.